Rozdział 7

Witam was serdecznie!

Zapraszam na kolejny rozdział! To już 7! Jestem strasznie ciekawa waszych wrażeń.

Do zobaczenia za tydzień!

Rozdział 7

            Naprawdę nie pomyślał o tym, że powinien razem ze swoim… mężem, pojechać na obiad w jednym samochodzie. W ogóle wiele rzeczy związanych z tym, co już się wydarzyło i co było przed nimi, było dla niego w kategorii całkowicie abstrakcyjnej. Czuł się jak postać w surrealistycznym filmie, gdzie wszystko na co patrzył, widział przez krzywe zwierciadło.

            – Sam, Garet pojedzie z Cassandrą, żeby jej pomóc przy wózku i twoich siostrach. Chyba, że wolisz wziąć je razem z nami.

            – Ja… – Głos mu zamierał w gardle, wszystkie konsekwencje tego co zrobił uderzały w niego właśnie w tym momencie. Musiał się skupić, dokładnie tak, powoli, małymi krokami, da sobie z tym wszystkim radę. Tylko dlaczego tak bardzo ściskało go w klatce piersiowej?

            – Oddychaj Sam. Oddychaj.

 Powietrze opuściło jego płuca, a on musiał się bardzo pilnować by ponownie nie przestać oddychać.

            – Mogą jechać z Cassandrą. – Ufał swojej przyjaciółce bardziej niż Gabrielowi. – Miejmy to już z głowy, proszę. Nie chcę tego wszystkiego przeciągać.

            – Mam nadzieję, że spędzisz ze mną wieczór. – Na te kilka prostych słów wypowiedzianych przez Gabriela, zamarł z niedowierzaniem i zapatrzył się na mężczyznę. – Nie patrz tak na mnie, jest Sylwester, uczcijmy we dwóch ten nadchodzący Nowy Rok. – Sam odetchnął w myślach głęboko. Pomyślał o czymś zupełnie innym, zresztą - mężczyzna nie określił dokładnych… warunków. Gdy o tym pomyślał, poczuł się jak dziwka na sprzedaż. Przełknął głośno ślinę i spróbował nie cofnąć się przed mężczyzną.

            – Dobrze, możemy tak zrobić. – To co, że w ogóle nie miał na to ochoty, jeszcze nie wiedział na jakiej dokładnie zasadzie będzie funkcjonowało ich małżeństwo. Nienawidził tej niewiedzy. Był przygotowany na atak z każdej możliwej strony, nie chciał przyzwyczajać się do tego mężczyzny.

            – Jedźmy już, wszyscy będą na nas czekać. Przekażmy jeszcze naszym przyjaciołom, że pojadą razem. – Samael nadal czuł jak serce tłucze mu się w klatce piersiowej, dając o sobie gwałtownie znać. Nie czuł się najlepiej, w sumie to mógłby ten stan określić jako bliski omdlenia, a to mu się nie podobało.

***

            Kolejne godziny mógłby określić jako jeden wielki koszmar, abstrakcje, coś co było dla niego niezwykle irracjonalne. Nie było to typowe wesele, z przyjaciółmi, rodziną i głośną zabawą. Stateczny obiad, długie rozmowy i deser kłóciły się z jego rozumieniem wesela. Nie zamierzał się jednak wypowiadać - rozumiał, że musieli stwarzać pozory. Nic innego się nie liczyło. Nie wyobrażał sobie jednak teraz tego, że za chwilę powinien wsiąść z mężczyzną do samochodu i pojechać do jego domu. Ile czasu zajmie jemu i siostrom zaaklimatyzowanie się tam? Czy potem będą w stanie opuścić go, jak gdyby nigdy nic? Będą przecież małe, nie będą rozumieć całej idei rozstania i rozwodu.

            – Dziękujemy za przybycie i spędzenie tego czasu z nami. – Słowa te automatycznie wychodziły z jego ust, gdy żegnał pojedyncze osoby. W końcu stanęła przed nim Cassandra.

            – Przyznam szczerze, że nie wiem czego wam życzyć. Dbaj o mojego przyjaciela i nie zrób mu krzywdy. Kochaj jego siostry i opiekuj się nimi. – Te słowa skierowała do Gabriela, dopiero potem spojrzała na Sama. – Spróbuj. – Tylko tyle miała mu do powiedzenia, na co on kiwnął głową. – Może to nie jest odpowiedni czas, ale wózek macie spakowany do samochodu. - W dłonie włożyła mu fotelik z Liz, a Gabrielowi podała drugi w którym smacznie spała Mary. – Poczekam aż wyruszycie.

            Sam spodziewał się, że w samochodzie będą wieźli foteliki na kolanach, nie spodziewał się jednak, że Gabriel zadbał o wszystko. Mógł bezpiecznie zapiąć siostry i usiąść z nimi z tyłu. Dziwnie się czuł z myślą, że zostaje sam z mężczyzną.

***

Samael oglądał miejsce, w którym będzie mieszkał przez najbliższe pięć lat. Nie chciał się zastanawiać nad swoimi uczuciami związanymi z tą sytuacją. Cały czas starał się nie patrzeć na Gabriela, jeżeli mieli gdzieś przejść, szedł za nim i obserwował jedynie jego plecy.

– To twój pokój, zaraz obok śpią twoje siostry.

 Nie zamierzał być mu wdzięczny za wszystko, co uczynił. Gabriel próbował przyszpilać go spojrzeniem, a on z całej siły się temu nie dawał.

– Czego oczekujesz? – Wiedział, że nie ma nic za darmo. Nie rozumiał motywów człowieka stojącego przed nim.

– Masz miesiąc by przyjść do mnie do łóżka.

Sam przymknął oczy wiedział, że tak się to skończy. A chciał, by ten dzień był jak najmniej konfliktowy. Nie udało mu się tego uniknąć.

– Nienawidzę cię. – Powiedział do mężczyzny, posyłając mu ostre spojrzenie. Nie zamierzał ukrywać swoich uczuć, pałał do niego czystą nienawiścią, tym bardziej, że ten podpisał z nim umowę na kontrakt małżeński mający trwać pięć lat. Pięć lat wyciętych z życiorysu. Przerażało go to, że jego siostry przywiążą się do tego człowieka, a ta wiedza cały czas odbijała się w jego głowie rykoszetem. Miał tylko nadzieję, że nic im nie zrobi. W tym momencie sam dokonałby chyba czynu zakazanego przez prawo. – Co jeśli tego nie zrobię?

– Twoje siostry nie znajdą tu domu. Będziesz musiał je oddać, ale nie odejdziesz razem z nimi, nie będzie ci wolno. – Serce zabiło mu szybciej w piersi, niemożliwe by ten pieprzony drań mógł coś takiego zrobić. To był już szczyt wszystkiego.

Gabriel patrzył, jak źrenice jego męża rozszerzają się ze strachu, a może złości? Nie mógłby pozbyć się małych dzieci z domu, nie był tego typu człowiekiem, ale Samael jeszcze o tym nie wiedział. Chciał go przetestować, sprawdzić jego reakcję na te słowa. Dziewczynki nie były tu niczemu winne, by obarczać je winą za winy ich ojca czy brata. Być może takie czcze groźby będą skuteczne by utrzymać swojego partnera w ryzach? Z drugiej strony nie chciał by mężczyzna stojący przed nim tak do końca się go obawiał i tego, co może mu zrobić. Chciał tylko by Samael go nie unikał.

Dobrze wiedział, że Sam będzie za wszelką cenę opiekował się siostrami i nie pozwoli na taką sytuację by miało im się coś stać.

– Nie możesz tego zrobić. Nie oddam ich. Prędzej zerwę z tobą kontrakt.

– Kochanie, nie stać cię na to. Nie od parady były tam uwzględnione wszystkie aspekty naszego układu. Łącznie z jego zerwaniem.

 Samael zagryzł dolną wargę by nie zacząć wrzeszczeć.

– Będę na ciebie czekać za miesiąc od dzisiaj. Nie zapomnij o tym, bo wtedy ja przyjdę do ciebie.

– Nie waż się mówić do mnie kochanie. Nie jestem nim i nie zamierzam być. Co się kryje za twoimi motywami, co ci to daje?

– Satysfakcję. I nic więcej. – Nie zamierzał się tłumaczyć, jeszcze nie.

– Nie wierzę ci. – Samael w tym momencie czuł się, jakby był w potrzasku. Te ściany miały się stać jego więzieniem na najbliższe pięć, pieprzonych lat. Cholera jasna. W co on się wpakował.

– Nie musisz. – Gabriel przyciągnął go do siebie i chwycił lekko za włosy, odciągając lekko jego głowę by móc spojrzeć mu w oczy.

Mimo to Sam nie zamierzał się tak łatwo poddać, starał się wyrwać z objęć, a zarazem jak najmniej cierpieć z powodu nadal przytrzymywanych włosów.

Nim mężczyzna zdążył się wyrwać, pocałował gwałtownie jego rozchylone w gniewie wargi, chcąc zagłuszyć protesty wydobywające się z jego gardła. Nie pozwolił mężowi na odsunięcie się, jeszcze bardziej przechylając nie tylko jego głowę, ale i całe ciało – tak, by pozycja mężczyzny była niepewna. Gdyby się wyrywał, upadłby na podłogę. Gdy zaczęło brakować mu tchu, ostatni raz musnął zaciśnięte wargi i uśmiechnął się do swojego partnera, stawiając go prosto.

Spodziewał się uderzenia, dlatego też zdołał złapać najpierw jedną, a potem drugą rękę chłopaka, popychając go na ścianę ponownie przywarł ustami, do tych czerwonych, nabrzmiałych warg. Kolano wsunął między nogi męża - chcąc go w miarę możliwości podrażnić.

Podejrzewał, że seks z nim może być rewelacyjny, jeśli tylko Sam nadal będzie taki gwałtowny i pełen pasji, jak nienawiść, która go spalała.

Jedną ręką przytrzymał oba nadgarstki męża, mimo że wymagało to od niego dużej siły. Drugą dłoń skierował na jego krocze i pomasował je lekko. Toteż spowodowało, że mężczyzna przed nim zamarł, przestał walczyć. Otworzył tylko szerzej oczy w niemym niedowierzaniu, gdy on sam nie przerywał dalej pocałunku, na biernym już partnerze.

– Tak jak ci obiecałem, masz miesiąc. – Wyszeptał do jego ucha i musnął je lekko nosem. – Zapamiętaj to sobie, a będziemy robić coś więcej niż to, co teraz. – Ostatni raz otarł się o wargi męża i puścił go. – Ale będziesz spać codziennie ze mną, moje łóżko dzisiaj już na ciebie czeka. – Odsunął się i odwrócił się by odejść, nie czekając na reakcję męża.

– Jak ja cię nienawidzę, ty pieprzony skurwysynu!

 Wrzasnął do niego Samael, na co on tylko się uśmiechnął i udał się do swojej sypialni. Jeszcze tylko przez chwilę swojej.

***

            Samael spoglądał na swoje siostry, śpiące wygodnie w łóżeczkach. Nawet nie wiedziały o tym wszystkim co się działo, spoglądał na ich spokojne twarzyczki, piąstki uniesione w górę lub kciuki wetknięte w usta. Poprawił im przykrycie na pulchnych ciałkach. Oparł się o łóżeczko Mary i zapatrzył w nią.

            Co powinien zrobić? Jak się zachować, gdy już wejdzie do ich wspólnej sypialni? Do tej pory starał się unikać Gabriela jak tylko mógł. Przez te kilka ostatnich godzin prawie nie wyściubiał nosa z pokoju sióstr. Układał ich ubranka, maskotki, potem przekładał po raz kolejny i kolejny, próbując zając sobie czymś czas, ręce i głowę.

            Jak  powinien wyglądać ten wieczór? Rozumiał, że jest Sylwester - że to pierwszy dzień, odkąd są małżeństwem, jednak… Gubił się w tym wszystkim. Zbliżała się dwudziesta druga, a on, nie licząc czasu, który spędził w łazience, by umyć obie siostry, nie widział się z Gabrielem, ani nie rozmawiał z nim.

            Ciche stukanie do drzwi go otrzeźwiło, zanim zdążył się odwrócić, Gabriel wszedł do pokoju i stanął zaraz obok niego.

            – Już śpią. Chodź ze mną.

            Samael spojrzał na Gabriela, przymknął na chwilę oczy, ale kiwnął głową. Poczuł jak serce zaczyna walić mu w piersi, krew szumiała w głowie, obijając się o tętnice i żyły. Uszy go piekły, a dłonie się spociły. Gabriel chwycił jego dłoń w swoją, nie patrzyli jednak na siebie, gdy wychodzili razem z pokoju. Gdyby ktoś ich teraz zobaczył, stwierdziłby bez najmniejszego problemu, że atmosfera między nimi jest bardzo napięta.

            – Nie rozumiem. – Wyszeptał Samael.

            – Czego? – Gabriel nie chciał puścić jego ręki, nie zamierzał oddalać się od młodego mężczyzny.

            – Dlaczego tego chciałeś? Dlaczego zdecydowałeś się na ślub ze mną? Związek?

            – Ponieważ wykorzystałem nadarzającą się okazję. – Gabriel spojrzał na Sama, który zatrzymał się gwałtownie. – Nie chcę szukać partnera - większą część dnia pracuję, nie mam czasu na to by wychodzić z kimś, spotykać się na randkach, a gdyby się nie udało, zaczynać wszystko od nowa.

            – Nie brzmi to dobrze, wiesz o tym? – Na tę chwilę nie miał siły się złościć, ostatni okres był zbyt nerwowy, zbyt wyczerpujący, by miał nawet ochotę to robić. Był pod ręką. A ta prawda była jak uderzenie w twarz.

            – Wiem, tak jednak wygląda to w rzeczywistości. Nie zamierzam cię oszukiwać.

            – Cassandra będzie nas odwiedzać, by opiekować się małymi. Dopóki nie będę mógł ich wysłać do żłobka.

            – Dobrze, jeśli będzie trzeba to zatrudnimy opiekunkę. – Gabriel spojrzał na Samaela. – Chodź do mnie. – Widział jak chłopak usztywnia się w barkach. – Nie zrobię ci niczego złego, chcę cię po prostu przytulić. – Nie puszczając wciąż jego dłoni, przysunął się do niego, i objął go jedną ręką w pasie.

            – Dlaczego to robisz? Co ci to daje?

            Patrzył na swojego męża z bliska, widział kilka piegów na jego nosie, chociaż podejrzewał, że w innej sytuacji nie byłyby tak widoczne.

            – Nic, chce cię po prostu przytulić, nic więcej. Chodź. – Przytulił mocniej swojego męża, starając się zniwelować jak najbardziej dystans między nimi. Czuł jednak, że psychicznie są jak najdalej od siebie. – Wiem, że to będzie dla ciebie trudne, ale postaraj się zaufać mi. – Mężczyzna w jego ramionach wyrwał się gwałtownie.

            – Jak mam ci ufać, skoro grozisz mi, że odeślesz moje siostry, jeśli tylko nie będę ci podporządkowany! W ten sposób nigdy nie zbudujesz mojego zaufania! – Wściekłość wybuchnęła w nim. Czuł, że się trzęsie, dłonie mu drżały, a głos stawał się coraz bardziej napięty i nerwowy.

            – Czy będzie inaczej jeśli obiecam ci, że tego nie zrobię? – Starał się utrzymywać kontakt wzrokowy z mężczyzną. Nie chciał przegapić jego reakcji na te słowa.

            – Wtedy rozważę chociaż taką możliwość. – Nie chciał zastanawiać się nad tym wszystkim. Potrzebował odpoczynku, relaksu, chociaż chwili wytchnienia. Próbował jakoś pojąć to co się działo.

            – Dobrze. Obiecuję. Nigdy nie odeślę twoich sióstr. Chcę chociaż spróbować, Samaelu.

 Na te słowa jego mąż wziął głęboki, było słychać jego drżący oddech. Widać było strach wymalowany na jego twarzy, gdy wypowiadał do niego te słowa.

            – Czego chcesz spróbować? – Mężczyzna odwrócił od niego głowę.

            – Być z tobą.

            Roześmiał się na to stwierdzenie. – Żart ci się udał. Doprawdy. Nie rozumiesz, że to jest nie realne? Jak myślisz? Jak to będzie wyglądać? Będziemy udawać szczęśliwą rodzinę, a po pięciu latach co? Mam się do ciebie przywiązać, zaufać ci, moje siostry będą cię znały jako mojego męża. Co potem? Co dalej?

            – Nie wiem tego! Po prostu masz tu być! – Gabriela też poniosły nerwy, sam przecież nie wiedział jak ma to wszystko funkcjonować.

            – Tak jest, jaśnie panie! – Wściekły Samael ruszył korytarzem w drogę powrotną do pokoju swoich sióstr.

            – Samaelu! – Nie odwrócił się na te słowa, dopiero mocny uścisk na ramieniu, odwrócenie go do ściany, przyciśnięcie do niej, a następnie mocny pocałunek otrzeźwił go na tyle, by zacząć odpychać mężczyznę. – Jesteś moim mężem! Nie odwracaj się do mnie plecami, nawet gdy się kłócimy!

            – Tak to będzie wyglądało? Jesteśmy kilka godzin po pieprzonym ślubie i już się kłócimy!

            – To przestań w końcu na mnie wrzeszczeć i posłuchaj mnie. – Gabriel starał się uspokoić burzę piętrzącą się nad ich głowami. – Została trochę ponad godzina do nowego roku, spędźmy ją razem, w spokoju. Nawet jeśli mielibyśmy nie rozmawiać. Dla nas obu jest to trudne.

            Sam oparł głowę o ścianę. Przymknął oczy i starał się wyrównać oddech. – Dobrze.

Ten dzień i tak był już jednym wielkim koszmarem, nie chciał dodawać sobie problemów. Nie teraz.